Op het eiland Bonaire kun je als vogelliefhebber je hart ophalen. De mooiste vogel vind ik de “Para di misa”, het kerkvogeltje. Ongeveer zo groot als een mus, geel met bruine strepen. Hoe hij aan zijn naam is gekomen? Op zijn kopje heeft hij een bruin petje dat wel een beetje op de tonsuur van katholieke geestelijken lijkt. Bovendien vliegt hij ook graag kerkgebouwen binnen. Een godsdienstig beestje. Zo zag ik hem een keer in de kerk, op zondagochtend toen de dienst al was afgelopen en de mensen buiten stonden, verdiept in koffie, koek en gesprek. Het vogeltje zocht naar wat de mensen hadden achtergelaten: resten van koekjes of kruimels van het avondmaal.
Kerkgangers zijn een soort “paranan di misa”, kerkvogels. Op zondagochtend fladderen ze de kerk binnen, ieder vanuit zijn of haar eigen situatie en omstandigheden. Allemaal op zoek naar een paar kruimels: een lied, een overdenking, iemand die we graag zien, een gebed of een gesprek. Allemaal zijn we anders. We hebben onze eigen geschiedenis, onze eigen vreugden, vragen en zorgen. En met die bagage komen we de kerk binnen, de zondagse kerkdienst of een andere activiteit.
Het lijkt me een mooie omschrijving van de kerk: een plaats waar mensen naar behoefte en in vrijheid naar binnen mogen fladderen. Altijd welkom. Niet om daar de waarheid over het leven te horen. Dat hoort bij de dingen waar mensen niet over beschikken. Wat we wél hebben zijn kruimeltjes waarheid in de vorm van een viering, een gesprek en aandacht. Kerkmensen zijn vogels die samen zoeken naar de kruimels van een feestelijke maaltijd. Een oude dichter sprak er al van:
Zelfs de mus vindt een huis
en de zwaluw een nest
waarin ze haar jongen neerlegt,
bij uw altaren, Heer van de hemelse machten,
mijn koning en mijn God.
Gelukkig wie wonen in uw huis
gedurig mogen zij u loven.
Photo by Paul Asman and Jill Lenoble – originally posted to Flickr as yellow warbler Dendroica petechia, CC BY 2.0.
